دولت‌ها در کشورهای توسعه‌یافته جهان پایگاه‌های اطلاعاتی دقیقی از وضعیت اقتصادی و اجتماعی خانواده دارند و هر چه نظام سیاسی به «دولت رفاه» – مانند سوئد، نروژ و فنلاند – نزدیک‌تر باشد، کیفیت، دقت و استفاده از آنها بالاتر است. پایگاه های داده این پایگاه‌های اطلاعاتی اطلاعاتی در مورد درآمد، مخارج، وضعیت تحصیل، مالیات، دارایی، سلامت و غیره خانواده‌ها ارائه می‌کند.
این پایگاه‌های اطلاعاتی در مورد شرایط اقتصادی و اجتماعی خانوار، دولت‌ها را قادر می‌سازد تا حمایت اجتماعی هوشمند هدفمندی را برای خانواده‌ها و افراد ارائه دهند. هدفمند به این دلیل است که حمایت بر اساس میزان نقاط قوت و ضعف اقتصادی و اجتماعی یک فرد است و اگر قرار باشد کمک‌های نقدی یا کمک‌های غیرنقدی به خانواده‌ها یا افراد ارائه شود، مبتنی بر حقوق است. این هوشمند است زیرا می تواند تغییرات در زندگی یک فرد را توضیح دهد. شهروندی می تواند بر اثر تصادف، بیماری یا بیکاری کاهش یابد و به هر دلیلی می تواند به همان اندازه خوب یا بسیار خوب باشد. در هر دو مورد، حمایت او باید عاقلانه تغییر کند.
دولت مسئول رشد اقتصادی، بهبود روابط با جهان، رفع فساد، اجرای سیاست‌های ضد تورمی، حفظ ارزش پول ملی و غیره است. اما این مسئولیت دارد که یک شبکه ایمنی اجتماعی هدفمند و معقول را نیز توسعه دهد. این وظیفه ای است که دولت درباره آن هشدار داده شده است اما برای دهه ها نادیده گرفته شده است.
دولت‌ها – به‌ویژه دولت‌هایی که غرق در هزینه‌ها هستند و کسری بودجه‌شان تورم زیادی را در اقتصادهای ضعیف ایجاد کرده است – باید داده‌ها یا سیستم‌هایی از بحران‌ها و شوک‌های اقتصادی، داده‌ها و سیستم‌هایی با پشتیبانی هدفمند و دسترسی هوشمند به گروه‌های آسیب‌پذیر تولید کنند. امروزه بیش از هر زمان دیگری به چنین سیستمی نیاز است، زیرا مردم ممکن است حتی به ماکارونی دسترسی نداشته باشند، که نیاز به حمایت هدفمند از سوء تغذیه دارد.
مهم این است که چه کسی در این مملکت جاده های غیرضروری ساخت، وسط پتروشیمی های ویرانگر ساخت، در پست ترین نقطه کویر کارخانه فولاد ساخت، هر سازنده با تکنولوژی بالا را زمین زد، ژست گرفت، دیده و قدردانی کرد و در خط مقدم باشد اما کسانی که برای ایجاد سیستم‌های حکمرانی لازم – مانند پایگاه‌های اطلاعاتی و سیستم‌های حمایت اجتماعی هوشمند هدفمند – تلاش می‌کنند، نه دیده می‌شوند، نه قدردانی می‌شوند و نه در بالاترین جایگاه قرار می‌گیرند.
کار وزارت رفاه برای ایجاد سامانه ای به نام «پایگاه رفاهی ایران (https://refahdb.mcls.gov.ir/)» از سال 1392 آغاز شد. پایگاه داده شامل 50 منبع داده، 25 منبع داده کاملاً یکپارچه و ساختارهای اصلی آنها است که بیش از 60 جدول داده را تشکیل می دهد. بیش از 3 میلیارد رکورد داده در پایگاه داده نهایی ذخیره و تجمیع می شود. متأسفانه طراحان و مجریان این اثر چقدر جدی هستند، بقیه کسانی که باید همراهی کنند و اهمیت آن را در توسعه نهادهای اجتماعی و عدالت پی ببرند، نسبت به آن بی تفاوت هستند. دولت فعلی تاکنون هیچ اظهارنظری مبنی بر اینکه وزیر رفاه به جای انجام کارهای اساسی، اقدام کند، نداده است.
ایجاد چنین بنیادی و گنجاندن آن در تدوین و اجرای سیاست، یک مکانیسم حاکمیتی است. متاسفانه در این کشور دولت به دنبال سازندگان است نه سازوکارهای لازم برای اصلاح و ایجاد حکمرانی خوب. نمایندگان مجلس به جای فراخوان چنین سازوکاری به دنبال سازنده در حوزه انتخابیه خود هستند. معیار قدرت دولت تعداد نوارهایی است که پاره می کنند، نه ظرفیتی که برای حکومت داری خوب ایجاد می کنند.
به طور خلاصه، اکنون که قیمت ماکارونی سه برابر شده و آینده مشخص نیست، تکمیل، جانمایی و هوشمندسازی «پایگاه رفاهی ایران» را جدی بگیرید و برای ایجاد یک حمایت اجتماعی مؤثر و کارآمد، اطلاعات لازم را در اختیار کشور قرار دهید. سیستم های. پوپولیسم را متوقف کنید و خودنمایی کنید و کاری را که باید برای حمایت از قیمت های ماکارونی متضرر انجام دهید انجام دهید. اجازه دهید ما مردم این سیستم حمایت اجتماعی را مطالبه کنیم.
* جامعه شناس