با وزیری یا دولتی کارمی کنند ، در ظاهر همراه هستند ولی در باطن خر خودشان را می رانند. یک گروه از این ها مختلس و رشوه بگیر و اهل پارتی بازی هستند ولی گروه دیگری وابستگی قلبی با گروههای مخالف دولت دارند.
این نفاق هم از سود جویان برمی آید و هم با افرادی که با توجیه و تقیه و حتی توسل به توریه و نفوذ کارها را بر خلاف مشی دولت به پیش می برند.
آقای پزشکیان که شعار وفاق می دهند باید توجه دقیقی به این دوگروه داشته باشند.
اگر نگاهی به فرایند چینش وزرا و معاونین رییس جمهور بیندازید در جریان گزینش آن ها همه نظرها و تحلیل ها به انتخاب افراد از نظر جناح بندی و یا قومی و مذهبی معطوف بود نه استقلال و توسعه گرایی و وطن پرستی آن ها.
تا این جای کار را می توان با اغماض پذیرفت هرچند رئیس جمهور باید به افراد منتصب که منتسب به احزاب و جناح های غیر طرفدار هستند به عنوان خودی تحت نظر نگاه کند تا خدای ناکرده نفاق و دورویی کسی باعث گذاشتن چوب لای چرخ دولت نشود.
اما بد نیست اولا دولت پیمانی محکم با مردم غیر حزبی و غیر جناحی ببندد و آنها را مدنظر قرار دهد، با آن ها وفاق داشته باشد . نیاز سنجی پیوسته برای مردم داشته باشد و خواسته های آن ها از حکومت و دولت را جمع بندی کند و در جهت نیل به آن ها بکوشد. ثانیا کارگروهی دائمی برای شناخت استعداد و توانایی مدیریت افراد مستقل در نظام اجرایی کشور تشکیل دهد ، آن ها که دلشان برای توسعه و پیشرفت کشور می تپد را شناسایی کند و زمینه رشد و ارتقاء شغلی آن ها را فراهم کند.
توجه داشته باشیم که کشور ما حدود۹۰ میلیون نفر جمعیت دارد نه چند هزار فرد حزبی.