یافته‌های یک مطالعه جدید نشان داد
محققان دانشگاه استنفورد با کشف نقش یک ماده لزج در مغز، امید جدیدی برای مقابله با پیری و بیماری‌هایی مانند آلزایمر ایجاد کرده‌اند. تقویت این مانع طبیعی نه تنها التهاب مغز را کاهش می‌دهد، بلکه حافظه و یادگیری را نیز بهبود می‌بخشد.
به گزارش آنا، یک مطالعه جدید، محققان را به پیشگیری از اثرات پیری بر مغز را نزدیک کرد.محققان دانشگاه استنفورد آمریکا با مطالعه بر روی موش‌های آزمایشگاهی دریافتند که مانعِ لزجِ پوشاننده دیواره رگ‌های خونی مغز موسوم به اسلایم، ممکن است کلید محافظت از مغز در برابر اثرات زیانبار پیری باشد. اسلایم با مرور زمان دچار زوال شده و اجازه می‌دهد، مولکول‌های مضر وارد بافت مغز شوند و واکنش‌های التهابی مغز را به دنبال داشته باشد.
نتایج این مطالعه که در نیچر منتشر شد، نشان داد ترمیم این مانع لزج (خون- مغز) از طریق ژن درمانی در موش‌های پیر، ضمن کاهش التهاب در مغز، افزایش یادگیری و بهبود حافظه را به دنبال دارد.
یافته‌های این مطالعه توجه محققان را به گروهی از مولکول‌ها به نام «موکین‌ها» که داخل رگ‌های خونی را پوشش داده و بافت لزج خود را به مخاط می‌دهند جلب کرد. کارولین برتوزی، برنده جایزه نوبل شیمی و محقق ارشد دانشگاه استنفورد در این رابطه گفت: موکین‌ها که تا امروز به دلیل نداشتن ابزار‌های مطالعه، نامرئی بودند نقش بسیار زیاد و جالب توجهی در بدن ایفا می‌کنند. آنها نوعی پروتئین هستند که با کربوهیدرات‌ها آراسته شده و از طریق ارتباط با یکدیگر نوعی ماده ژل مانند و پر از آب ایجاد می‌کنند که سیستم حرکتی برخی مولکول‌ها از خون به مغز را محدود می‌کنند.
محققان مدت‌ها به دنبال یافتن راه‌هایی برای عبور دارو‌ها از این این مانع جهت درمان بیماران مغزی بودند. مطالعات قبلی نشان داده بود که استحکام و یکپارچگی اسلایم با افزایش سن کاهش یافته که این مسأله امکان درمان بیماری‌های مرتبط با پیری و آلزایمر را فراهم می‌کند.
برتوزی می‌گوید: موکین‌های موجود در رگ‌های خونی جوان، ضخیم و پرآب بودند. اما در موش‌های پیر، آنها نازک و بی رمق شده بودند.
تیم تحقیقاتی دانشگاه استنفورد، همچنین دریافت که موکین‌ها در یک کلاس خاص در موش‌های پیر کمتر از موش‌های جوان وجود دارند. آنها همچنین نشان دادند کاهش فعالیت آنزیم‌های لازم برای تولید این موکین‌ها، مانع اسلایم نشت‌پذیرتر می‌کند. اما تقویت فعالیت آنزیم‌های مذکور در موش‌های پیر، نشت را کاهش داد و عملکرد حیوانات را در آزمون‌های یادگیری و حافظه بهبود بخشید. برتوزی می‌گوید: موش‌های پیر ممکن است فراموشکار باشند. آنها نمی‌توانند مانند گذشته از «هزارتو» خارج شوند. اما بعد از اینکه ما مانع موکین را بازسازی می‌کنیم، در آن آزمون‌ها بهتر عمل می‌کنند.