مختصری درباره شرکت هواپیماسازی بریتیش ایروسپیس

شرکت هواپیماسازی بریتیش ایروسپیس (British Aerospace – BAe) یکی از ستون های اصلی صنعت هوانوردی و دفاعی بریتانیا بود که نقشی محوری در توسعه و ساخت هواگردها و سیستم های دفاعی برای دهه ها ایفا کرد. این شرکت با میراثی غنی از نوآوری های مهندسی، از هواپیماهای مسافربری گرفته تا جنگنده های پیشرفته، داستان تحول صنعت هوافضای بریتانیا را روایت می کند و در نهایت به شکل گیری یکی از بزرگترین شرکت های دفاعی جهان، BAE Systems، انجامید.

داستان بریتیش ایروسپیس تنها به صفحات تاریخچه شرکت ها محدود نمی شود، بلکه تجربه ها و خاطرات پروازها را در دل خود جای داده است. از خلبانانی که با جنگنده های آن آسمان را محافظت می کردند تا مسافرانی که با هواپیماهای تجاری اش به مقصد می رسیدند، هر یک داستانی از همراهی با این غول صنعتی داشتند. در ادامه به بررسی جامع این شرکت، از چگونگی شکل گیری آن در دل ادغام های بزرگ تا نقش آن در پروژه های بین المللی و میراثی که از خود برجای گذاشت، می پردازیم.

تاریخچه شکل گیری: تولد یک غول صنعتی در بریتانیا

در سال های پس از جنگ جهانی دوم، صنعت هوانوردی بریتانیا شاهد تکه تکه شدن و رقابت های داخلی بود که توانایی آن را برای رقابت در عرصه جهانی کاهش می داد. دولت بریتانیا با درک این چالش، به این نتیجه رسید که برای حفظ جایگاه خود در صنعت رو به رشد هوافضا و دفاع، نیازمند یکپارچگی و قدرت بیشتر است. این دیدگاه، زمینه ساز قانونی شد که در سال ۱۹۷۷ با عنوان «قانون صنعت هوافضا و کشتی سازی» به تصویب رسید و منجر به ملی سازی و ادغام چهار شرکت بزرگ و کلیدی در صنعت بریتانیا شد.

این شرکت ها عبارت بودند از:

• British Aircraft Corporation (BAC)
• Hawker Siddeley Aviation (HSA)
• Hawker Siddeley Dynamics (HSD)
• Scottish Aviation

با پیوند خوردن این مجموعه ها، شرکت هواپیماسازی بریتیش ایروسپیس (British Aerospace – BAe) رسماً متولد شد. هدف از این ادغام، ایجاد یک نهاد واحد و قدرتمند بود که بتواند با شرکت های بین المللی بزرگ رقابت کند، هزینه های تحقیق و توسعه را کاهش دهد و پروژه های ملی و بین المللی را با کارایی بیشتری پیش ببرد. دفتر مرکزی این شرکت تازه تأسیس در فارن بورو، همپشر، قرار گرفت که خود نمادی از تاریخچه طولانی بریتانیا در صنعت هوانوردی و پایگاه بسیاری از نوآوری های این حوزه بود.

این ملی سازی، در آن زمان، گامی بلند و بحث برانگیز محسوب می شد؛ اما از دیدگاه حامیان، ضرورتی برای تضمین آینده صنعتی و امنیتی بریتانیا بود. بریتیش ایروسپیس در واقع وارث یک میراث مهندسی عظیم شد که شامل برخی از نمادین ترین هواپیماهای تاریخ هوانوردی بریتانیا می شد. از هواپیماهای مسافربری مانند BAC 1-11 که سال ها در خطوط هوایی مختلف جهان خدمت می کرد تا جنگنده های مشهوری چون هاوکر هانتر و پروژه های پیچیده تر، همه و همه بخشی از این میراث بودند که اکنون تحت لوای یک شرکت واحد اداره می شدند. این تولد، نقطه ی عطفی در تاریخ صنعت بریتانیا به شمار می رفت و فصلی جدید را در داستان پر فراز و نشیب هوانوردی این کشور گشود.

پروازهای تجاری: داستان BAe 146 و فراتر از آن

بریتیش ایروسپیس در بخش هوانوردی تجاری، نام خود را با هواپیماهای متعددی گره زد، اما شاید هیچ کدام به اندازه BAe 146 نمادین و پرحاشیه نبود. این هواپیما تجلی فلسفه طراحی مهندسان بریتانیایی بود: نوآوری، قابلیت اطمینان، و تطبیق پذیری.

BAe 146 / Avro RJ: جت نجواکننده با قابلیت های منحصر به فرد

هواپیمای بریتیش ایروسپیس ۱۴۶ که بعدها با نام Avro RJ نیز شناخته شد، یک جت مسافربری منطقه ای بود که اولین پرواز خود را در سپتامبر ۱۹۸۱ تجربه کرد و دو سال بعد، در سال ۱۹۸۳، وارد چرخه خدمات تجاری شد. این هواپیما به سرعت به خاطر ویژگی های منحصربه فردش، به ویژه موتورهای چهارگانه توربوفن و قابلیت های عملیاتی برجسته اش، شهرت یافت. طراحی بال بالا و چهار موتوره آن باعث می شد تا بتواند در فرودگاه هایی با باندهای کوتاه و محدود، عملکردی عالی از خود نشان دهد. این ویژگی، آن را به گزینه ای ایده آل برای مسیرهای پروازی منطقه ای و فرودگاه های کوچک تر تبدیل کرد که معمولاً برای جت های بزرگتر قابل دسترسی نبودند.

BAe 146 به دلیل صدای نسبتاً کم موتورهایش، لقب «جت نجواکننده» (Whisperjet) را به دست آورد. این ویژگی در دورانی که آلودگی صوتی هواپیماها به یک دغدغه تبدیل شده بود، مزیت رقابتی مهمی برای آن به شمار می رفت و امکان پرواز در فرودگاه های نزدیک به مناطق مسکونی یا دارای محدودیت های صوتی را فراهم می کرد. مدل های مختلفی از این هواپیما تولید شد، از جمله Avro RJ که نمونه بهبودیافته با موتورهای پیشرفته تر و سیستم های آویونیک مدرن تر بود. در سال ۱۹۹۷، نسل پیشرفته تری با نام Avro RJX نیز معرفی شد، اما به دلیل تغییرات بازار و کاهش تقاضا، تولید آن پس از تنها چهار سال متوقف گردید. در نهایت، تولید BAe 146 در سال ۲۰۰۱ پس از ساخت ۳۸۷ فروند به پایان رسید.

تجربه پرواز با BAe 146، برای بسیاری از مسافران، تجربه ای متمایز بود. در حالی که برخی از پروازهای آرام و کم صدا سخن می گفتند، خصوصیت بال بالا و سبک وزنی هواپیما گاهی در هنگام فرود، به ویژه در شرایط آب وهوایی نامساعد، با تکان های جانبی و محسوس همراه بود. این «لگد» یا تکان های ناگهانی در لحظه نشستن، از جمله مواردی بود که مسافران گاهی به آن اشاره می کردند و برای برخی ناخوشایند تلقی می شد. با این حال، بسیاری نیز آن را هواپیمایی ایمن و مناسب برای مسیرهای کوتاه می دانستند، به ویژه با اطمینانی که از وجود چهار موتور حاصل می شد.

«BAe 146 با قابلیت های چهار موتوره و طراحی بال بالای خود، نه تنها یک هواپیمای منطقه ای کارآمد بود، بلکه به دلیل صدای کم، تجربه پروازی نسبتاً آرام را در میان هیاهوی فرودگاه ها ارائه می کرد، هرچند که لندینگ هایش گاهی با تکان های محسوس همراه بود.»

میراثی از گذشته: پشتیبانی از پرنده های افسانه ای

بریتیش ایروسپیس تنها به تولید هواپیماهای جدید بسنده نکرد، بلکه وظیفه پشتیبانی و نگهداری از ناوگان های هوایی را که توسط شرکت های پیشین (که اکنون بخشی از BAe شده بودند) ساخته شده بودند، نیز بر عهده داشت. هواپیماهایی مانند BAC 1-11 و Vickers VC-10، هر دو نمادهایی از دوران طلایی هوانوردی بریتانیا، تحت نظارت و پشتیبانی بریتیش ایروسپیس به خدمات خود ادامه دادند. BAC 1-11 یک جت مسافربری محبوب برای مسیرهای کوتاه تا متوسط بود که در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. Vickers VC-10 نیز با طراحی چهار موتوره و ظاهری متمایز، به عنوان یک جت مسافربری دوربرد، عمدتاً در ناوگان بریتیش ایرویز و نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا خدمت می کرد. BAe با تخصص مهندسی خود، تضمین کرد که این هواپیماهای کلاسیک، علی رغم گذر زمان، همچنان می توانند به عملیات ایمن و کارآمد خود ادامه دهند و به این ترتیب، میراث ارزشمند مهندسی بریتانیا را حفظ کرد.

بال های بریتانیایی در ایرباس: سهمی در پروازهای جهانی

یکی از مهمترین مشارکت های بریتیش ایروسپیس در صنعت هوانوردی تجاری جهانی، نقش آن در کنسرسیوم ایرباس بود. این مشارکت از سال های اولیه شکل گیری ایرباس آغاز شد، زمانی که شرکت های اروپایی برای رقابت با غول های آمریکایی دست به دست هم دادند. بریتیش ایروسپیس به عنوان یکی از سهامداران اصلی در کنسرسیوم ایرباس، مسئولیت طراحی و تولید بخش های حیاتی هواپیماهای ایرباس را بر عهده داشت. به طور خاص، بال های تمامی هواپیماهای ایرباس، از A300 اولیه گرفته تا مدل های موفق بعدی، عمدتاً در کارخانه های بریتیش ایروسپیس در بریتانیا طراحی و ساخته می شدند. این نقش نه تنها سهم بزرگی در موفقیت ایرباس داشت، بلکه تخصص و جایگاه مهندسی بریتانیا را در قلب یکی از بزرگترین پروژه های هوانوردی جهان تثبیت کرد. این همکاری نشان دهنده توانایی BAe در کار تیمی بین المللی و مشارکت در پروژه های بزرگ با فناوری بالا بود.

دفاع از آسمان: نقش بریتیش ایروسپیس در صنایع نظامی

بریتیش ایروسپیس، علاوه بر فعالیت های گسترده در زمینه هواپیماهای تجاری، ستون فقرات صنایع دفاعی بریتانیا را نیز تشکیل می داد و در توسعه و تولید برخی از پیشرفته ترین سیستم های تسلیحاتی و هواپیماهای نظامی جهان نقش کلیدی ایفا کرد. این بخش از فعالیت های شرکت، اهمیت استراتژیک آن را برای امنیت ملی بریتانیا و متحدانش نشان می داد.

جنگنده های نسل نو: از تورنادو تا یوروفایتر تایفون

بریتیش ایروسپیس در توسعه و تولید جنگنده هایی که سال ها در خطوط مقدم دفاع هوایی خدمت کرده اند، حضوری پررنگ داشت. یکی از برجسته ترین این پروژه ها، جنگنده پاناویا تورنادو (Panavia Tornado) بود. تورنادو نتیجه همکاری بین المللی بریتانیا، آلمان و ایتالیا بود و به عنوان یک جنگنده چندمنظوره با قابلیت حمله در هر شرایط آب وهوایی و سرعت بالا، در بسیاری از عملیات های نظامی جهان شرکت کرد. سهم بریتیش ایروسپیس در طراحی و تولید بخش های کلیدی این هواپیما، به ویژه در زمینه اویونیک و سیستم های پروازی، بسیار حیاتی بود.

پس از تورنادو، BAe نقشی محوری در توسعه یوروفایتر تایفون (Eurofighter Typhoon) ایفا کرد. این پروژه، که مجدداً یک همکاری اروپایی بین بریتانیا، آلمان، ایتالیا و اسپانیا بود، به تولید یکی از پیشرفته ترین جنگنده های نسل چهارم انجامید. تایفون با قابلیت های رادارگریزی نسبی، مانورپذیری فوق العاده و توانایی حمل طیف وسیعی از تسلیحات، به عنوان یک جنگنده برتری هوایی و چندمنظوره، جایگاه ویژه ای در نیروی هوایی کشورهای اروپایی و سایر مشتریان بین المللی پیدا کرد. مشارکت مهندسان و متخصصان بریتیش ایروسپیس در این پروژه، نه تنها دانش فنی آن ها را به نمایش گذاشت، بلکه به تثبیت موقعیت بریتانیا به عنوان یک قدرت پیشرو در فناوری دفاعی کمک شایانی کرد.

هاریر: نمادی از نوآوری در برخاست عمودی

یکی دیگر از نمادهای مهندسی خلاقانه بریتیش ایروسپیس، هواپیمای هاریر (Harrier) بود. این هواپیمای منحصربه فرد، اولین و تنها هواپیمای جنگی عملیاتی با قابلیت برخاست و فرود عمودی/کوتاه (V/STOL) در جهان بود که به نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا و تفنگداران دریایی ایالات متحده امکان عملیات از روی ناوهای هواپیمابر کوچکتر و حتی مناطق بدون باند فرودگاه را می داد. بریتیش ایروسپیس، پس از ادغام، به تولید و توسعه مدل های پیشرفته تر هاریر ادامه داد و آن را به یک پلتفرم نظامی بسیار تطبیق پذیر تبدیل کرد. میراث هاریر در توانایی عملیاتی و نوآوری های تکنولوژیکی آن، همچنان در خاطره مهندسان و خلبانان نظامی زنده است و نمادی از پیشگامی بریتانیا در طراحی هواپیماهای نظامی خاص محسوب می شود.

سیستم های موشکی و دفاعی: فراتر از هواگردها

فعالیت های بریتیش ایروسپیس در بخش دفاعی تنها به تولید هواپیماهای نظامی محدود نمی شد. این شرکت در زمینه طراحی و ساخت موشک ها و سیستم های دفاعی پیشرفته نیز نقش فعالی داشت. از موشک های هوا به هوا که برای جنگنده ها طراحی می شدند تا موشک های زمین به هوا و سیستم های راداری، BAe طیف وسیعی از فناوری های دفاعی را توسعه داد. این سیستم ها نه تنها به توانایی دفاعی بریتانیا کمک می کردند، بلکه به بسیاری از کشورهای متحد نیز صادر می شدند. تمرکز بر تحقیق و توسعه در این حوزه ها، بریتیش ایروسپیس را به یک بازیگر کلیدی در بازار جهانی تسلیحات تبدیل کرد و جایگاه آن را به عنوان یک شرکت دفاعی جامع، فراتر از صرفاً یک سازنده هواپیما، تثبیت کرد.

مسیر تحول و دگرگونی: از دولتی تا خصوصی

داستان بریتیش ایروسپیس تنها به افتخارات مهندسی و نوآوری محدود نمی شود؛ بلکه شامل مسیر پر فراز و نشیب تحولات سازمانی و چالش های اقتصادی نیز هست. این شرکت، که با ملی سازی متولد شده بود، در طول عمر خود شاهد تغییرات عمده ای در سیاست های دولتی و فشارهای بازار جهانی بود که به نوبه خود، ساختار و استراتژی آن را شکل داد.

خصوصی سازی: گامی در جهت بازدهی بیشتر

در دهه ۱۹۸۰، موج خصوصی سازی در بریتانیا، تحت رهبری دولت مارگارت تاچر، به اوج خود رسید. این سیاست با هدف افزایش کارایی، کاهش دخالت دولت در اقتصاد و تشویق به رقابت پذیری بیشتر شرکت ها دنبال می شد. بریتیش ایروسپیس نیز از این جریان مستثنی نبود. در سال ۱۹۸۱، تنها چهار سال پس از ملی سازی، اولین گام ها برای خصوصی سازی این شرکت برداشته شد و سهام آن به تدریج به بازار عرضه گردید. این فرآیند در سال های بعدی ادامه یافت و تا سال ۱۹۸۵، شرکت به طور کامل خصوصی شد. این تغییر مالکیت، تأثیرات عمیقی بر ساختار و استراتژی BAe گذاشت. خصوصی سازی به این معنا بود که شرکت اکنون باید بیشتر به منافع سهامداران و سودآوری پاسخگو باشد، که این امر به نوبه خود منجر به بازنگری در پروژه ها، تمرکز بر بخش های سودآورتر و تلاش برای کاهش هزینه ها شد. این دوران شاهد بازآرایی های استراتژیک زیادی بود که هدف آن حفظ مزیت رقابتی در یک بازار جهانی و بسیار رقابتی بود.

چالش های بازار و رقابت جهانی

بریتیش ایروسپیس در طول حیات خود با چالش های متعددی روبرو بود. رقابت فشرده از سوی شرکت های آمریکایی مانند بوئینگ و لاکهید مارتین، و همچنین شرکت های اروپایی که خود در حال ادغام و تقویت بودند، فشار زیادی بر BAe وارد می کرد. علاوه بر این، تغییرات سریع در فناوری، به ویژه در زمینه الکترونیک و سیستم های دفاعی، مستلزم سرمایه گذاری های عظیم در تحقیق و توسعه بود. اقتصاد جهانی نیز نوسانات خود را داشت که بر بودجه های دفاعی دولت ها و تقاضا برای هواپیماهای تجاری تأثیر می گذاشت. این چالش ها بریتیش ایروسپیس را وادار به اتخاذ تصمیمات دشوار و استراتژیک می کرد. این شرکت برای مقابله با این فشارها، به دنبال اتحادها و مشارکت های بین المللی بیشتری رفت، پروژه های مشترک را توسعه داد و تمرکز خود را بر حوزه هایی که در آن ها مزیت رقابتی بیشتری داشت، مانند سیستم های دفاعی و هواپیماهای نظامی، افزایش داد. این نقاط عطف در نهایت، مسیر آن را به سمت تحول نهایی و شکل گیری BAE Systems هموار کرد.

بریتیش ایروسپیس در ایران: پروازهایی با خاطرات متفاوت

حضور هواپیماهای بریتیش ایروسپیس در ناوگان هوایی ایران، به ویژه مدل BAe 146، فصلی جذاب و پر از خاطرات در تاریخ هوانوردی کشورمان رقم زده است. این هواپیماها که در دهه اخیر نقش پررنگی در پروازهای داخلی ایفا کردند، تجربه های متفاوتی را برای مسافران ایرانی به ارمغان آوردند.

هواپیماهای BAe 146، به خصوص سری ۳۰۰ آن، در ناوگان شرکت های هواپیمایی ماهان ایر، قشم ایر، و یزد ایر به کار گرفته شدند. در سال ۲۰۰۸، ماهان ایر اقدام به خرید هفت فروند از مدل های BAe 146-300 کرد که پیش تر توسط یک ایرلاین چینی سفارش داده شده و پس از بازسازی و بهینه سازی، وارد ایران شدند. این هواپیماها با ظرفیتی بین ۹۷ تا ۱۱۲ نفر، برای پروازهای کوتاه برد و مناطق دارای فرودگاه های کوچک، گزینه ای مناسب به شمار می آمدند.

برای بسیاری از مسافران ایرانی، پرواز با BAe 146 دارای جنبه های مثبت و منفی خاص خود بود. از یک سو، بسیاری آن را هواپیمایی ایمن و قابل اعتماد برای مسیرهای کوتاه می دانستند، به ویژه با توجه به داشتن چهار موتور که اطمینان خاطر بیشتری را فراهم می کرد. صدای نسبتاً کم موتورها در حین پرواز (به جز شاید در لحظه تیک آف) نیز از جمله نکاتی بود که برخی مسافران به آن اشاره می کردند. فاصله صندلی ها نیز در مقایسه با برخی هواپیماهای دیگر، برای عده ای راحت تر به نظر می رسید.

اما از سوی دیگر، انتقاداتی نیز به آن وارد بود. یکی از متداول ترین نکاتی که مسافران مطرح می کردند، تکان های شدید در هنگام لندینگ (به زمین نشستن) بود. این ویژگی که ناشی از سبک بودن هواپیما و طراحی بال بالا آن بود، گاهی اوقات تجربه ای ناخوشایند را رقم می زد، به خصوص در شرایط آب وهوایی نامساعد. برخی دیگر نیز به صندلی های خشک و کوچک، سروصدای سوت مانند موتورها در برخی مراحل پرواز و محدودیت دید از پنجره (به دلیل قرار گرفتن موتورها روی بال) اشاره داشتند. یکی از مسافران در تجربه ای شخصی بیان داشت: «مسیر تهران خرم آباد را با این هواپیما سفر کردم، در مقایسه با فوکر ۱۰۰ تکان ها، لرزش ها و تغییر ارتفاع ناگهانی زیادی داشت و پرواز باهاش اصلاً تجربه لذت بخشی نبود.»

ویژگی	نظر مثبت مسافران	نظر منفی مسافران
ایمنی	چهار موتوره و قابل اعتماد برای پروازهای کوتاه	–
صدای موتور	کم صدا (جت نجواکننده)	سروصدای سوت مانند، زیاد در تیک آف
فرود (لندینگ)	آرام و بدون تکان زیاد (در برخی پروازها)	تکان های شدید و محسوس، لگد زدن
راحتی صندلی	فاصله صندلی ها بهتر از برخی مدل ها	صندلی های بسیار خشک و کوچک
قابلیت عملیاتی	مناسب برای فرودگاه های باند کوتاه	–

سرنوشت BAe 146 در ایران نیز با چالش هایی همراه بود. تنها چند سال پس از ورود این هواپیماها به کشور، تعدادی از آن ها به دلیل نقص فنی و کمبود قطعات زمین گیر شدند. این اتفاق، به دلیل تحریم های بین المللی و دشواری دسترسی به قطعات یدکی، به سرعت رخ داد. برخی از این هواپیماها برای تأمین قطعات سایر هواپیماهای هم نوع به کار گرفته شدند و حتی یکی از آن ها سرنوشتی عجیب تر یافت و به رستورانی در جاده کرمان تبدیل شد؛ سرنوشتی که برای یک پرنده آهنین، شاید غافلگیرکننده و نمادین باشد.

با وجود تمام این فراز و نشیب ها، BAe 146 به عنوان بخشی از تاریخچه هوانوردی ایران، در خاطره جمعی مسافران و علاقمندان به پرواز باقی مانده است. این هواپیما نمادی از تلاش ها برای حفظ و توسعه ناوگان هوایی کشور در شرایط دشوار بود و تجربه هایی از پروازهای داخلی را به ارمغان آورد که هرچند گاهی با ناراحتی همراه بود، اما همواره بخشی از سفر را تشکیل می داد.

پایان یک نام، آغاز یک میراث: تولد BAE Systems

داستان بریتیش ایروسپیس، مانند بسیاری از شرکت های بزرگ صنعتی، با نقطه ای از تغییر و تحول عمده به پایان رسید و فصلی جدید را در قالب یک نهاد بزرگتر آغاز کرد. این تحول نهایی، نه تنها سرنوشت BAe را رقم زد، بلکه به تولد یکی از بزرگترین شرکت های دفاعی جهان انجامید.

ادغام بزرگ: BAe و Marconi Electronic Systems

در سال ۱۹۹۹، بریتیش ایروسپیس با یک گام استراتژیک و تاریخی، اقدام به ادغام با مارکونی الکترونیک سیستمز (Marconi Electronic Systems – MES) کرد. مارکونی الکترونیک سیستمز، که بخشی از جنرال الکتریک (GEC) بود، خود یکی از بازیگران کلیدی در زمینه سیستم های الکترونیک دفاعی و کشتی سازی در بریتانیا و جهان محسوب می شد. این ادغام، که در مقیاس خود بی سابقه بود، با هدف ایجاد یک شرکت دفاعی و هوافضای یکپارچه و قدرتمند انجام شد تا بتواند در برابر رقابت های فزاینده جهانی، به ویژه از سوی شرکت های آمریکایی، تاب آوری بیشتری داشته باشد و سهم بازار خود را گسترش دهد.

نتیجه این ادغام بزرگ، تولد BAE Systems بود. این نام جدید، با ترکیب نام اختصاری بریتیش ایروسپیس (BAe) و کلمه Systems، نشان دهنده تمرکز گسترده تر و جامع تر شرکت بر تمامی جنبه های سیستم های دفاعی و امنیتی، فراتر از صرفاً تولید هواپیما، بود. این اقدام نه تنها یک تغییر نام بود، بلکه بازتعریفی از هویت و استراتژی شرکتی بود که اکنون میراث دار دو غول صنعتی بریتانیایی محسوب می شد.

BAE Systems امروز: میراث دار یک غول

BAE Systems پس از ادغام، به سرعت رشد کرد و خود را به عنوان یکی از بزرگترین شرکت های دفاعی جهان تثبیت کرد. این شرکت امروزه در طراحی، توسعه، ساخت و پشتیبانی از طیف گسترده ای از محصولات و سیستم ها فعالیت دارد، از جمله:

1. هواپیماهای جنگی
2. شناورهای سطحی و زیردریایی ها
3. سیستم های الکترونیک دفاعی
4. خودروهای زرهی
5. سیستم های فضایی و امنیتی سایبری

دفاتر و کارخانه های BAE Systems در سراسر جهان، از جمله در ایالات متحده، استرالیا، هند و عربستان سعودی، پراکنده هستند و این شرکت به عنوان یک بازیگر جهانی در عرصه دفاع و امنیت شناخته می شود. در سال ۲۰۰۸، این شرکت موفق شد عنوان بزرگترین شرکت دفاعی اروپا را به دست آورد و همچنان با بیش از ۱۰۵ هزار کارمند در سراسر جهان، به نوآوری و توسعه فناوری های پیشرفته در این حوزه ادامه می دهد.

به این ترتیب، اگرچه نام بریتیش ایروسپیس به تاریخ پیوست، اما میراث مهندسی، تخصص و روح نوآوری آن در BAE Systems زنده و پویا باقی مانده است. این تحول، نشان دهنده توانایی شرکت های صنعتی بریتانیا برای تطبیق با محیط های متغیر و ادغام برای ایجاد قدرت های بزرگتر در صحنه جهانی بود؛ قدرتی که همچنان نقش مهمی در توسعه فناوری های دفاعی و امنیتی ایفا می کند.

میراث ماندگار بریتیش ایروسپیس

در نگاهی به گذشته، شرکت هواپیماسازی بریتیش ایروسپیس را می توان نمادی از اراده، نوآوری و تخصص مهندسی بریتانیا دانست. این شرکت که در نتیجه یک ملی سازی جاه طلبانه متولد شد و سپس در مسیری از خصوصی سازی و ادغام های استراتژیک گام برداشت، نقش بی بدیلی در شکل گیری صنعت هوانوردی و دفاعی مدرن ایفا کرد. از جت های مسافربری منطقه ای که راهی به فرودگاه های کوچک گشودند تا جنگنده هایی که آسمان ها را محافظت کردند، هر محصولی که از خطوط تولید BAe خارج می شد، داستانی از دقت، مهارت و پیشرفت را روایت می کرد.

دستاوردها و مشارکت های بریتیش ایروسپیس در پروژه های بین المللی، مانند کنسرسیوم ایرباس و توسعه جنگنده های اروپایی، گواهی بر توانایی آن در همکاری های جهانی و حفظ جایگاه بریتانیا به عنوان یک قدرت صنعتی و تکنولوژیک بود. این شرکت، نه تنها مرزهای فنی را جابجا کرد، بلکه با تربیت نسلی از مهندسان، طراحان و متخصصان، میراثی از دانش و تجربه را برای آینده به ارمغان آورد.

امروز، هرچند نام بریتیش ایروسپیس مستقیماً در صحنه جهانی به کار نمی رود، اما روح و میراث آن در BAE Systems، یکی از بزرگترین شرکت های دفاعی جهان، تجسم یافته است. این میراث، نه تنها در هواپیماهایی که هنوز پرواز می کنند یا سیستم های دفاعی که امنیت را تأمین می کنند دیده می شود، بلکه در خاطرات مسافران، غرور مهندسان و دستاوردهای بی شماری که در طول سال ها به دست آمد، زنده است. بریتیش ایروسپیس بیش از یک شرکت بود؛ فصلی پربار در تاریخ مهندسی بریتانیا و جهانی است که همچنان تأثیرات آن در آسمان ها و در فناوری های پیشرفته، محسوس و ملموس باقی مانده است.