«زندگانی» و «زنده‌مانی» دو مفهوم مرتبط اما متفاوت هستند که به وضعیت زندگی در ایران یا هر جای دیگر اشاره دارند. هر کدام از این واژه‌ها بار معنایی خاصی دارند.
زندگانی به معنی زندگی کردن با کیفیت، معنا، و هدف است. این واژه بیشتر به جنبه‌های کیفی زندگی اشاره دارد؛ مثل امید، رفاه، شادی، رضایت از زندگی، و داشتن آینده‌ای روشن. در ایران، عواملی مثل فرهنگ غنی، روابط خانوادگی قوی، و زیبایی‌های طبیعی بخشی از این زندگانی را تشکیل می‌دهند. اما چالش‌هایی مثل محدودیت‌های اقتصادی، اجتماعی، و سیاسی ممکن است کیفیت این زندگی را تحت تأثیر قرار دهند.
زنده‌مانی به معنای تلاش برای بقا و ادامه زندگی است، اغلب بدون توجه به کیفیت آن. این واژه بیشتر زمانی به کار می‌رود که زندگی در حد رفع نیازهای اولیه (مانند غذا، مسکن، و امنیت) محدود شود. در ایران، زنده‌مانی می‌تواند برای برخی از اقشار جامعه به دلیل مشکلات اقتصادی، تورم، و بیکاری به یک واقعیت تبدیل شود.
افرادی که از سطح معینی از رفاه برخوردارند و توانایی تجربه زندگی باکیفیت را دارند، بیشتر در وضعیت زندگانی قرار می‌گیرند. این شامل دسترسی به آموزش خوب، خدمات بهداشتی، فرصت‌های شغلی مناسب، و فضای آزاد برای بیان افکار و احساسات است. کسانی که درگیر مشکلات اقتصادی شدید، فقر، یا فشارهای اجتماعی هستند، بیشتر در حالت زنده‌مانی به سر می‌برند. این حالت می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند تحریم‌ها، نابرابری اجتماعی، و نبود فرصت‌های برابر باشد.
در ایران، تلفیقی از چالش‌ها و فرصت‌ها وجود دارد. اگرچه بسیاری از افراد ممکن است با مشکلات معیشتی دست و پنجه نرم کنند، ولی همچنان عناصر امید و تلاش برای بهبود وضعیت در جامعه دیده می‌شود. بسیاری از مردم با اتکا به فرهنگ، ارزش‌های خانوادگی، و تلاش‌های فردی یا جمعی، از زنده‌مانی به سمت زندگانی حرکت می‌کنند.
با توصیفی که از زندگانی کردیم، آیا شما مشغول زندگانی هستید یا زنده‌مانی؟
*اپیدمیولوژیست و استاد دانشگاه
۲۳۳۲۳۳