تاریخچه لباس کار چیست؟

تاریخچه استفاده از لباس کار

خرید لباس کار از چه زمانی مرسوم شد؟ امروزه، صرف نظر از شغل، فرم بدن یا جنسیت ، می توانید لباس کار های با کیفیت بالا، مناسب برای منظور خاص، راحتی و شیک تر به نظر رسیدن، بخرید که شما را در کار ایمن نگه می دارد و حرفه ای به نظر می رسید. در طول سال ها، شاهد تغییر شیوه های کار، سیاست ها و شرایط کار بوده ایم، لباس کار نیز هم زمان با این تکامل و تغییر همراه بوده است؛ تاریخچه لباس کار بسیار متنوع است و ویژگی های نسلی که آن را می پوشیدند به خود می گیرد.

لباس کار از روزهای انقلاب صنعتی و حتی قبل نر از آن، مسیر طولانی را طی کرده است؛ از محافظ فلزی و چرمی اولیه برای مشاغل تخصصی مانند آهنگری و سنگ تراشی تا لباسکار های کاربردی و شیک امروزی. و از طریق این مسیر، لباس کار حتی بر مد عمومی نیز تأثیر گذاشته و از آن تاثیر گرفته است. برای بسیاری از افراد، لباس کار می تواند یک امتیاز باشد؛ این نشان می دهد که شما بخشی از یک تیم هستید که با یک برند خاص هماهنگ است. همچنین اهمیت استفاده از لباس کار برای کارفرما نیز مزایایی دارد، لباس فرم مانند لباس کار ایران خودرویی می تواند برای بهره وری، کارایی و مهم تز از همه مشارکت کارکنان بسیار مفید باشند.

تاریخچه لباس کار

می توان اولین لباس کار را لباس هایی که برای مقاصد نظامی (کاربردی اما نه چندان راحت که به عنوان زره شناخته می شود) در نظر گرفت. البته استفاده از لباس کار و پوشاک نظامی و تجهیزات محافظ شخصی هنوز در نیروهای مسلح حیاتی است، اما شکل بسیار تخصصی گرفته و چیزی نیست که آن را با مشاغل روزمره و کار در فضای باز مرتبط کنیم. فراتر از محافظت از خود، اولین اشکال لباس کار تخصصی با مشاغل خاصی مرتبط بودند، آهنگری، سنگ تراشی، نجاری، شیشه سازی و شغل هایی مانند آنها و به طور کلی شامل محافظ های تخصصی چرمی مانند پیش بند و دستکش برای جلوگیری از آسیب ناشی از ابزارها و محصولات تیز یا داغ است. با این حال، مفهوم گسترده تر لباس کار واقعاً در طول انقلاب صنعتی با ظهور گروه هایی که به ایمنی و رفاه افراد شاغل علاقه نشان می دادند، آغاز شد.

اولین دوره استفاده از لباس کار

تحقیقات تاریخی نشان می دهد که اولین لباس کار های فرم و مشابه را می توان تا قرون وسطی ردیابی کرد. در طول این دوره، کارگران برای نشان دادن نقش شغلی خاص خود، یا برای همسویی با کارفرمایی خاص (اغلب ارتش یا خدمت به لردها) بر روی لباس های خود نشان می پوشیدند. این به آنها اجازه می داد تا به سرعت مشروعیت خود را هنگام انجام خدمات خود ثابت کنند و همچنین به راحتی توسط دیگران به رسمیت شناخته شوند.

در این دوره بازرگانانی که به اصناف خاصی تعلق داشتند نیز نوعی نشان به عنوان لباس کار می پوشیدند تا نشان دهند که کار و کالاهای آنها کیفیت کافی برای پذیرش دارند و به مردم نشان می دادند که می توان به آنها اعتماد کرد. مشروعیت مشابهی در مورد یونیفرم های بسیاری از سازمان ها امروزه اعمال می شود.

دوره میانی استفاده از لباس کار

نشان هایی که نشان دهنده کارگرانی بودند که در خدمت یک فرد خاص بودند، خیلی زود با لباس هایی به نام لیری livery جایگزین شدند؛ اینها انواع لباسی هستند که با رنگ ها، مهر اشرافی و تاج هایی پوشیده شده اند که همگی مربوط به خانواده مورد خدمت است. این نوع لباس کار به ویژه در طول قرن 18 و 19 رایج بودند، و بسیاری از خانواده های مهم که کارکنان خود را ملزم به پوشیدن لباس های خاص می کردند. استخدام در یک خانه شناخته شده (افراد ثروتمند جامعه) اغلب به عنوان یک افتخار تلقی می شد، بنابراین آن لباسکار ها با افتخار پوشیده می شدند. این سنت پوشیدن رنگ ها و نمادهایی برای نشان دادن کسی که برای آن کار می کنید، هنوز توسط کارمندان، با پوشیدن انواع لباس کار دارای مارک و رنگ های مرتبط با شغل و شرکت ادامه دارد.

لباس کار مدرن

گسترش سریع صنعتی و تولیدی در نیمه اول قرن بیستم با خود رشدی در پوشاک کارگران به همراه داشت و سلامت و ایمنی کارگران کارخانه ها و کارگران فنی در اولویت قرار گرفت. علاوه بر این، تمرکز بر روی ارائه لباس کار مناسب برای کارگران در محل کار که ایمن، مناسب برای هدف و مهمتر از همه راحت باشد، صورت گرفت؛ این با مفاهیم نوظهور برند و تمایل به پوشش لباس کار فرم با لباس کار اداری همزمان بود.

در این دوران همچنین نیاز به لباس کار طراحی شده به طور خاص برای زنان و توسعه آن آشکار شد که به دلیل جذب ضروری زنان در بسیاری از مشاغل سنتی تحت سلطه مردانه در طول سال های جنگ بود. همچنین با ظهور قوانین ایمنی و بهداشت محیط کار سخت گیرانه تر و دقیق تر از دهه 1990، لباس کار با سرعت بیشتری و با تمرکز فزاینده بر ایمنی، راحتی و تناسب با کار تکامل یافته اند. این شامل ابداع اصطلاح “تجهیزات حفاظت شخصی” است که شامل لباس، عینک، کلاه ایمنی، کفش و طیف وسیعی از لوازم جانبی دیگر است که برای به حداقل رساندن احتمال آسیب دیدن کارگران فنی و حرفه ای طراحی شده اند؛ لباس کار مدرن در عین راحتی، به جرأت می توان گفت در نوع خود شیک است.

از طرف دیگر ظهور لباس کار مدرن را می توان با رشد شرکت های زنجیره ای که در زمینه های مختلف شروع به فعالیت کردند، در نظر گرفت. با داشتن لباس کار فرم و یک شکل که کارمندان بدون توجه به منطقه ای که در آن فعالیت می کنند می پوشند، به مشتریان این اطمینان را می دهد که در هر کجا که باشند همان خدمات را دریافت خواهند کرد. این نوع لباس کار همچنین به مشتریان کمک می کند تا به سرعت یک نام تجاری را حتی در یک مکان متفاوت تشخیص دهند.

لباس کار فرم با گذشت زمان در حال تکامل است، توجه بیشتری به تنوع در محل کار می شود و بسیاری از لباسکار ها ویژگی های تکنولوژیکی را در خود جای داده اند، یا متناسب با فناوری مورد استفاده پوشنده تطبیق داده شده اند. سبک و ایمنی شخصی نیز ملاحظات کلیدی در تولید لباس کار مدرن هستند که با پارچه های جدید با مزایای متمایز برای دوخت انواع لباس کار با ویژگی های خاص همراه هستند.

همه چی درباره تاریخچه لباس فرم! (نکات تکمیلی)

واقعیت این است که از سال ۱۹۷۰ میلادی به بعد ، لباس های کار بیشتر از حالت رسمی درآمدند و فرم روزمره تری به خود گرفتند. باید به خاطر داشت که همانند بسیاری دیگر از زمینه ها ، استایل لباس کار و تغییرات در این زمینه یک شبه اتفاق نیفتاده است.

دهه ۵۰ میلادی ، غالباً مردها از کت و شلوار و اورکت های تیره رنگ ، پیراهن سفید ، کراوات تیره و همچنین کلاه استفاده می کردند. خانم ها نیز از کت های پشمی ، بلوزهای ابریشمی و پیراهن ، جوراب های ساق بلند و کفش هایی با پاشنه های نازک استیل استفاده می کردند. البته در کشور ما برای خانم‌ها بیشتر استفاده از مانتو شلوار اداری رسمیت داشته و مورد استفاده بانوان در محل کار قرار می‌گرفته است .

شاخصه اصلی دهه ۶۰ میلادی ، تاثیر گذاری زوج کندی(رئیس جهمور وقت ایالات متحده) در نوع پوشش مردم آمریکا بود. مد برای مردان محافظه کار تر بوده و کمتر در معرض تغییر قرار داشت. از جمله تغییرات لباس آقایان می توان به اسلیم شدن کت و شلوار ها و باریک تر شدن کراوت اشاره کرد. در طول دهه ۶۰ لباس های کار خانم ها ، دچار تحولات ظریف و آشکاری شد. شلوار برای بانوان هنوز بعنوان لباس کار استفاده نمی شد هرچند که خارج از محیط کاری رایج بود.

دهه ۷۰ شامل اتقلاب و تحول بزگی در زمینه لباس های کاری و اداری بود. تعداد بیشتری از خانم ها در این سال ها از شلوار به جای دامن استفاده کردند. پوشش در مشاغل این دوره شروع به بازتاب استایل غیر رسمی و روزمره کرد.

دهه ۸۰ در زمینه استایل کاری شامل افراط و تفریط های زیادی در زمینه لباس های کاری میشود. بعنوان مثال می توان به استفاده از رنگ های روشن تر و یا رواج ریش و موی بلند برای مردان اشاره کرد. زنان در این دوره سبک پوشش اغراق آمیز مردانه را انتحاب کردند . کفش های پاشنه بلند نیز به آنها این امکان را میداد تا اختلاف قدی شان را با همکاران مرد خود کمتر کنند. آن ها می خواستند با سبک پوشش خود ، نشان دهند که در بازدهی کاری چیزی از مردان کم ندارند.

لباس فرم در قرن‌های 17 و 18

در قرن 17 لباس فرم از انحصار پیشخدمت‌های دربار خارج شد و در خانه‌های اشراف و افراد متمول توسط خدمه پوشیده می‌شد. در حالی که لباس‌های فرم پیشخدمت‌ها بسیار ساده بودند و شامل یک دامن بلند با پیراهن و ژیله می‌شدند، انواع دیگری از لباس فرم مثل یونیفرم افتخارات، توسط افراد شناخته شده و معتبر که پس‌زمینه نظامی داشتند در مجالس رسمی پوشیده می‌شد.

به‌این‌ترتیب بیراه نیست اگر بگوییم اول پیشخدمت‌ها لباس مخصوص کار پوشیدند، بعد نوبت به اشراف و صاحب‌خانه‌ها رسید تا با استفاده از لباس‌های رسمی و فرم، هویت و جایگاه برجسته اجتماعی خود را متمایز کنند. در حالی که لباس پیشخدمت‌ها کاملا ساده بود، لباس اشراف معمولا در حد اشباع پر از نشانه‌ها، دکمه‌ها، روبان‌ها و نوارهای مختلف بود.

اولین لباس فرم رسمی به فرمان فردریک دوم، پادشاه پروس (آلمان) ابداع شد و کارمندان و خدمه پست ملزم به پوشیدن آن بودند. این لباس‌های فرم شامل کت‌های آبی تیره با سرآستین و یقه نارنجی می‌شدند. در این دوره هم در آلمان هم کشورهای دیگر اروپایی لباس فرم جنبه طبقاتی کاملا محرزی داشت و برای تمایز گذاشتن بین کارمندان دون‌پایه و معمولی با مدیران از لباس‌های فرم مختلفی استفاده می‌شد. لباس فرم به‌این‌ترتیب در قرن 18 دو کاربرد اصلی داشت: جدا کردن کارمندان و شاغلین از عموم افراد، و نشان دادن جایگاه اجتماعی برجسته اشراف و مدیران.

رایج شدن لباس فرم در قرن 19

افزایش جمعیت شهرها در قرن 19 و پیچیده‌تر شدن جایگاه‌های طبقاتی کارایی لباس فرم را افزایش داد. لباس‌های فرم در این دوره در حدی رایج شدند که در بسیاری از موارد افراد در یک روز دو نوع لباس فرم متمایز می‌پوشیدند. در این دوره لباس فرم خدمه جای خود را به لباس فرم رسمی داد که افراد در موقعیت‌های رسمی به تن می‌کردند. لباس خدمه در این دوره به کت‌های بلند تبدیل شد. لباس فرم دولتی در بیشتر کشورها در این دوره شامل رنگ‌های نقره‌ای همراه با طیف‌های رنگی تیره می‌شد. در باواریا و پروس (اتریش و آلمان) قواعد لباس فرم سخت‌تر بود و کارمندان باید لباس فرم تک رنگ می‌پوشیدند که معمولا به رنگ آبی تیره بود.

منبع:

https://www.hbcw.co.uk/news/a-brief-history-of-workwear-and-uniform