اسپیس ایکس بر ماه چین تأثیر نمی گذارد / پا تحت تأثیر قرار می گیرد

بیل گری، ستاره شناس، که نقش مهمی در کشف این سقوط داشت، روز شنبه 12 فوریه گفت که به اشتباه یک موشک را شناسایی کرده است.

گفته می شود که این موشک می تواند بخشی از موشک Long March3C 3C چین باشد که ماهانه در ماموریت Changhai 5-T1 در اکتبر 2014 پرتاب شد. این موشک فضاپیمای Changhai 5 را فرود آورد که مدل های ماه را در سال 2020 به زمین بازگرداند.

گری بر پروژه پلوتو نظارت می کند، برنامه ای که به طور گسترده در زمینه حیات فرازمینی، سیارک ها و دنباله دارها استفاده می شود. او روز شنبه پس از دریافت یادداشتی از مهندس ناسا آزمایشگاه پیشرانش جت، JonGiorgini، تصحیحی در صفحه خود نوشت.

جورجینی صبح شنبه نامه ای به گری نوشت و اعلام کرد که کشتی DSCOVR به ماه نزدیک نیست، بنابراین اگر قسمت دیگری به ماه برخورد کند عجیب است. با این حال، این بخش از موشک، صرف نظر از منشأ آن، همچنان در ماه گرفتگی است و انتظار می‌رود در روز چهارم مارس (4 مارس) ساعت 7:25 صبح به وقت شرقی (15:55 تهران) نیمه پنهان را پنهان کنید. ماه. این رویداد روی زمین قابل مشاهده نخواهد بود.

گری در وب سایت خود توضیح می دهد که چرا مرتکب اشتباه خارج از شهر شد.

او می نویسد: “وقتی ایمیل جان را دیدم، شروع به بررسی پرونده های ایمیل خود کردم تا بفهمم چرا هفت سال پیش خود را به عنوان بخشی از موشک های DSCOVR معرفی کردم.” من این کار را با اطمینان کامل انجام دادم تا تأیید کنم که مورد بخشی از مدار DSCOVR است.

آنها از داده های پروژه بررسی آسمان کاتالینا استفاده کردند که به طور منظم اجسام نزدیک زمین را برای تعیین خطر آنها رصد می کند. این پروژه یک ماه پس از پرتاب DSCOVR شیئی به نام “WE0913A” پیدا کرد که در ابتدا به عنوان یک محیط طبیعی در نظر گرفته می شد.

یک ستاره شناس برزیلی به زودی در یک کنفرانس مطبوعاتی گفت که این جسم به دور زمین می چرخد، نه خورشید، که نشان می دهد ممکن است یک شی ساخته دست بشر باشد. گری و سایر محققان پس از صحبت با یک ستاره شناس دریافتند که WE0913A یک ماه پس از پرتاب DSCOVR است.

گری ادامه داد: من و گری هویت این آیتم را به عنوان قسمت دوم فضاپیمای فالکون 9 تایید کرده ایم. این جسم روشنایی را داشت که انتظار داشتیم و در زمان مناسب قابل مشاهده بود و در جهت درست حرکت می کرد. با این حال، او تأکید کرد که شواهد صرفاً تصادفی است و نه مدرک.

سپس به چیزهای شگفت انگیزی در مورد منطقه “WE0913A” برخوردم. با فرض اینکه هیچ اقدامی صورت نگرفته است، موشک باید قبل از گردش ماه در مدار عجیبی به دور زمین بوده باشد. گری در ابتدا فکر می کرد که این تغییر ممکن است به دلیل انتشار سوخت های فسیلی باشد که در بین سنگ های قدیمی رایج است. با این حال، چنین تغییری در روش DISCOVR نیاز به روغن خارجی داشت، اگرچه ممکن بود.

گری می‌گوید: «در آن زمان نمی‌دانستم از کدام راه به DISCOVR بروم و یک ماه گذشت. اما پس از دریافت ایمیل، او به دنبال شواهدی بود مبنی بر اینکه چیزی در مارس 2015 درست قبل از ورود به باند شروع شده است که هواپیماهای کوچکتر می توانند به آن برسند. جستجو او را به Chang’e 5 T1 هدایت کرد. اگرچه شواهد قطعی نیست.

اما آیا این اولین باری بود که بقایای موشک به ماه برخورد می کرد؟

در واقع، موشکی که به ماه اصابت می کند بسیار مخرب تر از سوزاندن آن از جو زمین و رهاسازی ذرات ریز فلزی است. ماه هیچ جوی ندارد، بنابراین شما نمی توانید از خود در برابر آسیب های جوی محافظت کنید و اثرات این عناصر یک دهانه ایجاد می کند.

ماه گذشته، مدارگرد شناسایی از یک دهانه 19 متری در مریخ فیلمبرداری کرد که در مارس 2013 هنگامی که یک سیارک 500 کیلوگرمی با سرعت 10 سریعتر از یک موشک برخورد کرد، شکل گرفت. صدها ضربه کوچکتر در دهه گذشته اتفاق افتاده است.

برخورد پیش رو در نیمه پنهان ماه رخ می دهد به طوری که ما نمی توانیم آن را ببینیم، اما مدارهای اطراف ماه می توانند دره ای را که پس از برخورد شکل گرفته است، بگیرند. این قبلا اتفاق افتاده است، بنابراین ما می دانیم که چه چیزی را انتظار داریم.

به عنوان مثال، موشک پرترافیک مورد استفاده برای رسیدن به آپولو، که بسیار بزرگتر بود، نیز به ماه اصابت کرد تا ارتعاشات خود را با لرزه‌سنج‌هایی که روی ماه قرار داده بودند ثبت کند و فازهای درونی ماه را مطالعه کند. لرزه نگارهای آپولو مدت زیادی است که بسته شده اند و مشخص نیست که آیا لرزه نگارهای چینی Changi 4 قادر به ارائه اطلاعات بسیار مورد نیاز خواهند بود یا خیر.

در سال 2009، در طی ماموریت LCROSS ناسا، فضاپیما به سطح ماه برخورد کرد و آماده پرتاب شد و ذرات کوچک نور ایجاد شد.

آلودگی طبیعی

با توجه به موارد فوق ایجاد افتتاحیه جدید جای نگرانی ندارد. در حال حاضر دهانه هایی با قطر حدود نیم میلیارد متر یا بیشتر در ماه وجود دارد. یکی از زمینه های نگرانی آلودگی ماه توسط موجودات زنده یا مولکول هایی است که در آینده می تواند شواهدی از زندگی قمری گذشته در نظر گرفته شود.

بسیاری از کشورها متعهد به پیروی از دستورالعمل های حفاظت از سیاره و کاهش خطر انتقال آلودگی محیطی از زمین به سیارات دیگر هستند.

این از نظر اخلاقی و علمی مهم است. بخشی از ماهیت مشکل این است که از بین بردن پتانسیل سیارات دیگر با ارسال حیات زمینی به آن سیاره خوب نیست و از نظر علمی ما می خواهیم به جای اینکه آنها را آلوده کنیم، در مورد سیارات سیارات دیگر اطلاعات کسب کنیم.

نقض عمده دستورالعمل‌های کمیته تحقیقات فضایی در سال ۲۰۱۹ زمانی رخ داد که یک سرنشین اسرائیلی حامل نمونه‌های دایناسور و هزاران خرس آبی به ماه برخورد کرد. موجودات نیم میلی متری می توانند در فضاهای خالی زنده بمانند اما عملکردی ندارند. این میکروب ها که ممکن است در روده آنها وجود داشته باشد، اکنون در سطح پراکنده شده اند.

بدیهی است که هیچ یک از آنها به منطقه ای نمی رسند که آب کافی برای راه اندازی مجدد و راه اندازی مجدد وجود داشته باشد، اما نباید آن را در معرض خطر قرار دهیم.